Melkpoeder en rode voeten
01 Oktober 2015 | Kenia, Mombassa
Vandaag was uitmuntend. Dat was het gisteren ook.
Dus eerst even terug naar gisteren.....
Vanuit Mombasa hebben we de bus naar Voi genomen. We hebben speciaal voor de bus van 09.30 uur gekozen, omdat de airconditioned was. Onderweg krijgen we drankjes en nootjes. Dan komt opeens een man van het busbedrijf alle raampjes open doen. Desgevraagd vertelt hij dat hij ze opent omdat de airconditioning uit gaat. Omdat we deze logica inmiddels zijn gewend kijken Saskia en ik elkaar lachend aan en halen onze schouders op.
Als we eenmaal in Voi aankomen worden we opgehaald door (en ik weet zeker dat ik zijn naam nu fout ga schrijven...) Jephard. Hij brengt ons naar ons hotel en we gaan direct door naar de winkel om lollies en koekies te halen voor de kinderen in het weeshuis.
Een half uur later worden we daar hartelijk ontvangen door de weeskinderen van Voi. Ze zijn blij om Saskia te zien en weten nog de vorige keren dat ze met haar mee mochten naar Mombasa.
Het weeshuis ziet er schoon en solide uit. Een plek waar de kinderen veilig kunnen opgroeien. Niet van iedereen ken ik het verhaal, maar over één jongen kan ik zeggen dat hij in zijn jonge leven teveel geweld en misbruik heeft gezien.
Vanaf deze plek zijn we naar de stad teruggebracht om daar Naomi te ontmoeten. Naomi was ooit caretaker in het weeshuis en nog steeds erg begaan. Ze is er ontslagen vanwege het gebrek aan geld. Nu probeert ze de eindjes aan elkaar te knopen en nodigt ons uit voor een maaltijd bij haar thuis. We rijden met haar in de tuk tuk door de donkere straten van Voi. Te weten dat alleen de weg tussen de grote steden verhard zijn. Alle andere zijn aards. Rood, soms grijs. Rots, soms los zand. Vlak, soms hobbelig. Als de tuk tuk stopt stappen we uit en lopen in het maanlicht achter Naomi aan. Een smal padje, aardser dan aarts om vervolgens hartelijk ontvangen te worden in haar woning. De woonkamer is knus ingericht en de energie van haar drie kleinkinderen komt ons tegemoet. Een avond, inclusief feestmaal om nooit te vergeten. Naomi is een prachtmens. Ze is een sterke onafhankelijke vrouw. Ze vertelt ons dat ze volgend jaar mogelijk naar Italië mag met het koor waarin ze zingt. Een fantastische gelegenheid voor haar om Europa te zien. Laat op de avond pikt haar zoon ons op met zijn tuk tuk en brengt ons naar ons hotel. Sprakeloos lopen we de trappen op naar de vierde verdieping om uiteindelijk met een dikke knuffel en grote glimlach naar onze eigen kamers te gaan.
What about today....
We zijn gestart met een wandeling naar het centrum. Daar hebben we zeep, nagellak en een voetbal gescoord om deze mee te nemen naar het weeshuis. In het centrum zijn we nog even gestopt bij de slager. Voor zijn deur stond een grote truck met een laadbak. In die laadbak lag een grote vooraan vlees. Aan de bloedspetters te zien was het vlees nog erg vers. De man boven op de laadbak had een grote vleeshaak waarmee hij het ene na het andere beest uit de bak trok om deze vervolgens op de schouder van de slager te leggen. Een prachtig schouwspel. Voor de Kenianen waren Saskia en ik het schouwspel. Twee mzungus die kijken alsof ze in de Middeleeuwen zijn beland.
In het weeshuis aangekomen worden we weer hartelijk ontvangen. We gaan naar het graf van een jongen die leukemie niet overleefde. Nu nog ligt hij onder de rode aarde met Acacia takken. Binnenkort zal er een steen op zijn graf worden geplaatst. We zijn wederom onder de indruk.
Terug eten we samen wat met de kinderen waarna ik het weeshuis een schoorsteen doneer. In de keuken staan twee houtskool ovens. Er is geen ventilatie behalve de wind van buiten als de deuren worden geopend. Met de wind komt veel rode aarde mee dus ook mijn longen reageren direct op deze omstandigheid. Als ik iets kan doen aan hun gezondheid..... Morgen wordt er een vakman ingeschakeld. Hij zal een gat in de buiten muur maken en zorgen dat er een schoorsteen komt die voldoende ventilatie biedt. Ik ben een dankbaar mens dat ik dit kan en mag doen.
In de middag ontmoeten we Naomi. Ze vertelt ons over hoe dankbaar ze is dat we gisteren haar nederige woning hebben willen bezoeken. Maar de dankbaarheid was geheel aan onze zijde. Als zij vertelt een paspoort nodig te hebben om met het koor te kunnen en mogen reizen en we horen dat dit voor haar onhaalbare kaart is, besluiten we haar een vergoeding voor haar paspoort te geven. Wat is een superlatief voor dankbaarheid? Het bescheiden gezicht van Naomi als wij haar helpen deze wens te vervullen.
Als we afscheid nemen van Naomi weten we half nog niet wat ons te wachten staat.....
Een bezoek aan het olifanten weeshuis in Voi. Omdat ik donateur ben, heb ik de gelegenheid aangeboden gekregen om in Tsavo National Park de olifanten te bezoeken tijdens etenstijd. Als we aankomen laten de caretakers ons kennismaken met een eenzame zebra. De zebra krijgt melk en gaat naar haar nachtverblijf. Dan ineens komt er een dozijn jonge olifanten de hoek om gerend. Sprakeloos......
We zijn met twee bezoekers meer en hebben een uur lang met de kleine, de medium en de grote olifanten mogen doorbrengen. Een uur lang!!! Een uur tussen etende en drinkende olifanten, terwijl de caretakers ons vertellen over hun prachtige en vooral dankbare werk. Iedere drie uur moeten de kleintjes worden gevoed. Sommigen zijn bang en durven niet alleen te zijn. Iedere caretaker heeft zijn eigen olifant die ze hier Elly's noemen. Ze verzorgen hun Elly totdat ze weer terug het wild in kunnen. Ook dat gebeurt met zorg: men gaat op zoek naar een kudde die de olifant opneemt. Omdat het weeshuis in Tsavo National Park ligt is het een keer voorgekomen dat een olifant is teruggekeerd om in het bijzijn van de caretakers te bevallen van haar bulletje.
Nog steeds sprakeloos..... melk over mijn shirt van een knoeiend bulletje. Een aai over een hoofd. Een aai over een slurf. Een aai over de rug. Een rode olifanten voet op mijn voet. Een aai, een knuffel. Een uur lang!! Sprakeloos..... wacht maar tot je een foto ziet. Voi, een paradijs op aarde met prachtige mensen en dieren. Liefde en dankbaarheid. De wonderbaarlijke liefde van Moeder Natuur..... Sprakeloos.....
God bless us all!!!!
Dus eerst even terug naar gisteren.....
Vanuit Mombasa hebben we de bus naar Voi genomen. We hebben speciaal voor de bus van 09.30 uur gekozen, omdat de airconditioned was. Onderweg krijgen we drankjes en nootjes. Dan komt opeens een man van het busbedrijf alle raampjes open doen. Desgevraagd vertelt hij dat hij ze opent omdat de airconditioning uit gaat. Omdat we deze logica inmiddels zijn gewend kijken Saskia en ik elkaar lachend aan en halen onze schouders op.
Als we eenmaal in Voi aankomen worden we opgehaald door (en ik weet zeker dat ik zijn naam nu fout ga schrijven...) Jephard. Hij brengt ons naar ons hotel en we gaan direct door naar de winkel om lollies en koekies te halen voor de kinderen in het weeshuis.
Een half uur later worden we daar hartelijk ontvangen door de weeskinderen van Voi. Ze zijn blij om Saskia te zien en weten nog de vorige keren dat ze met haar mee mochten naar Mombasa.
Het weeshuis ziet er schoon en solide uit. Een plek waar de kinderen veilig kunnen opgroeien. Niet van iedereen ken ik het verhaal, maar over één jongen kan ik zeggen dat hij in zijn jonge leven teveel geweld en misbruik heeft gezien.
Vanaf deze plek zijn we naar de stad teruggebracht om daar Naomi te ontmoeten. Naomi was ooit caretaker in het weeshuis en nog steeds erg begaan. Ze is er ontslagen vanwege het gebrek aan geld. Nu probeert ze de eindjes aan elkaar te knopen en nodigt ons uit voor een maaltijd bij haar thuis. We rijden met haar in de tuk tuk door de donkere straten van Voi. Te weten dat alleen de weg tussen de grote steden verhard zijn. Alle andere zijn aards. Rood, soms grijs. Rots, soms los zand. Vlak, soms hobbelig. Als de tuk tuk stopt stappen we uit en lopen in het maanlicht achter Naomi aan. Een smal padje, aardser dan aarts om vervolgens hartelijk ontvangen te worden in haar woning. De woonkamer is knus ingericht en de energie van haar drie kleinkinderen komt ons tegemoet. Een avond, inclusief feestmaal om nooit te vergeten. Naomi is een prachtmens. Ze is een sterke onafhankelijke vrouw. Ze vertelt ons dat ze volgend jaar mogelijk naar Italië mag met het koor waarin ze zingt. Een fantastische gelegenheid voor haar om Europa te zien. Laat op de avond pikt haar zoon ons op met zijn tuk tuk en brengt ons naar ons hotel. Sprakeloos lopen we de trappen op naar de vierde verdieping om uiteindelijk met een dikke knuffel en grote glimlach naar onze eigen kamers te gaan.
What about today....
We zijn gestart met een wandeling naar het centrum. Daar hebben we zeep, nagellak en een voetbal gescoord om deze mee te nemen naar het weeshuis. In het centrum zijn we nog even gestopt bij de slager. Voor zijn deur stond een grote truck met een laadbak. In die laadbak lag een grote vooraan vlees. Aan de bloedspetters te zien was het vlees nog erg vers. De man boven op de laadbak had een grote vleeshaak waarmee hij het ene na het andere beest uit de bak trok om deze vervolgens op de schouder van de slager te leggen. Een prachtig schouwspel. Voor de Kenianen waren Saskia en ik het schouwspel. Twee mzungus die kijken alsof ze in de Middeleeuwen zijn beland.
In het weeshuis aangekomen worden we weer hartelijk ontvangen. We gaan naar het graf van een jongen die leukemie niet overleefde. Nu nog ligt hij onder de rode aarde met Acacia takken. Binnenkort zal er een steen op zijn graf worden geplaatst. We zijn wederom onder de indruk.
Terug eten we samen wat met de kinderen waarna ik het weeshuis een schoorsteen doneer. In de keuken staan twee houtskool ovens. Er is geen ventilatie behalve de wind van buiten als de deuren worden geopend. Met de wind komt veel rode aarde mee dus ook mijn longen reageren direct op deze omstandigheid. Als ik iets kan doen aan hun gezondheid..... Morgen wordt er een vakman ingeschakeld. Hij zal een gat in de buiten muur maken en zorgen dat er een schoorsteen komt die voldoende ventilatie biedt. Ik ben een dankbaar mens dat ik dit kan en mag doen.
In de middag ontmoeten we Naomi. Ze vertelt ons over hoe dankbaar ze is dat we gisteren haar nederige woning hebben willen bezoeken. Maar de dankbaarheid was geheel aan onze zijde. Als zij vertelt een paspoort nodig te hebben om met het koor te kunnen en mogen reizen en we horen dat dit voor haar onhaalbare kaart is, besluiten we haar een vergoeding voor haar paspoort te geven. Wat is een superlatief voor dankbaarheid? Het bescheiden gezicht van Naomi als wij haar helpen deze wens te vervullen.
Als we afscheid nemen van Naomi weten we half nog niet wat ons te wachten staat.....
Een bezoek aan het olifanten weeshuis in Voi. Omdat ik donateur ben, heb ik de gelegenheid aangeboden gekregen om in Tsavo National Park de olifanten te bezoeken tijdens etenstijd. Als we aankomen laten de caretakers ons kennismaken met een eenzame zebra. De zebra krijgt melk en gaat naar haar nachtverblijf. Dan ineens komt er een dozijn jonge olifanten de hoek om gerend. Sprakeloos......
We zijn met twee bezoekers meer en hebben een uur lang met de kleine, de medium en de grote olifanten mogen doorbrengen. Een uur lang!!! Een uur tussen etende en drinkende olifanten, terwijl de caretakers ons vertellen over hun prachtige en vooral dankbare werk. Iedere drie uur moeten de kleintjes worden gevoed. Sommigen zijn bang en durven niet alleen te zijn. Iedere caretaker heeft zijn eigen olifant die ze hier Elly's noemen. Ze verzorgen hun Elly totdat ze weer terug het wild in kunnen. Ook dat gebeurt met zorg: men gaat op zoek naar een kudde die de olifant opneemt. Omdat het weeshuis in Tsavo National Park ligt is het een keer voorgekomen dat een olifant is teruggekeerd om in het bijzijn van de caretakers te bevallen van haar bulletje.
Nog steeds sprakeloos..... melk over mijn shirt van een knoeiend bulletje. Een aai over een hoofd. Een aai over een slurf. Een aai over de rug. Een rode olifanten voet op mijn voet. Een aai, een knuffel. Een uur lang!! Sprakeloos..... wacht maar tot je een foto ziet. Voi, een paradijs op aarde met prachtige mensen en dieren. Liefde en dankbaarheid. De wonderbaarlijke liefde van Moeder Natuur..... Sprakeloos.....
God bless us all!!!!
-
01 Oktober 2015 - 21:51
Petra V T:
Prachtig Audrey! Wat een voorrecht om dit allemaal mee te mogen maken! -
01 Oktober 2015 - 22:10
Monique Vd Steen:
wat een belevenissen, en een cultuurshock, met al die andere zaken die ook daar plaats vinden, maar mooi dat je dat langs je legt, en doorgaat met waarvoor je gekomen bent. geniet nog even van de mooiste dingen op aarde, natuur, dieren en lieve mensen die het waarderen dat er mensen zijn die om ze geven.
heel veel lieve groeten monique. -
01 Oktober 2015 - 22:24
Anne-Marie:
Mooi mooi mooi! Geweldig dat je dit zo mee mag maken! Blijf nog lekker genieten daar. -
02 Oktober 2015 - 06:11
Erica:
Wat een prachtig reisverslag en geweldige belevenissen, ik hoor graag jou verhalen als je weer thuis bent! groetjes Erica -
02 Oktober 2015 - 14:31
:
Jeee......wat maak je veel mee...
Z on andere wereld daar...wouw....
Geniet ervan!!
groetjes Annemiek -
04 Oktober 2015 - 12:56
Miranda:
Whauwwwww geen andere woorden voor. Wat een prachtig doel heb je daar. Mooi verhaal weer!!!! Ik zou zeggen geniet er nog van en ik ben benieuwt naar je foto's. Groetjessss.... -
04 Oktober 2015 - 13:04
Brigitte :
Geemotioneerd door je verhaal , kan niet wachten tot je terug bent en de foto,s te zien . -
04 Oktober 2015 - 21:23
Tonnie:
Zo dat is mooi beschreven, we komen net bij Saskia vandaan en vertelde over jullie reis. Wat zijn jullie bevoorrecht dat jullie dit allemaal hebben en kunnen beleven. En wat betreft je 50.000.00 sterrenhotel, dat kan ik helemaal invoelen. Welkom thuis en geniet van de herinneringen. -
05 Oktober 2015 - 23:06
Sas:
Wauw Audery, super gaaf om mee te maken. Een kleine gebaar maar zoveel meer betekend het voor hun. Ik ben echt jaloers op jullie...
Wij zijn heel erg benieuwd naar de foto's van de olifanten.
Onze Jari vroeg ook of je voor hem een mooie foto van een leeuw zou willen maken ;-)
Liefs Sas, Frank, Jari & Andy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
